เก็บภาพซื้ง ๆ ที่ลุง...ดูแลป้า โดยที่ไม่ห่วงสุขภาพของตัวเองแม้แต่นิดเดียว
ยอม อดหลับ อดนอน ปรนนิบัติ ป้า ทั้งวัน ทั้งคืน
วิใช้ i phone ถ่ายค่ะ เห็นแล้วซึ้ง... ขณะที่ตัวเองยังนอนซมอยู่บนเตียงคนไข้
อดไม่ไหว ที่จะเก็บภาพซึ้ง ๆ นี้มาฝาก
ลุงกำลังนั่งพรรณากับป้า ซึ่งรับรู้ได้บ้าง ไม่ได้บ้าง
แต่ลุงก็ไม่ลดละ ที่จะให้กำลังใจป้า ที่ป่วยเป็นโรคเบาหวาน และน้ำท่วมปอด
คุณหมอฟันธงออกมาว่า โรคนี้รักษาไม่หายแล้ว รอวันที่ป้าลาจาก แค่นั้น...
เหนื่อยเหลือเกิน......ขอให้มีปาฎิหารย์....
ขอให้ป้าหายจากโรคร้าย จะได้กลับบ้านเรา...
...กลับไปอยู่ด้วยกัน สองคนตายายเหมือนเดิม
เมื่อป้าร้อง ครวญคราง ด้วยความเจ็บปวด ...ลุงก็ลุกขึ้นพรวด ...โอบกอดให้กำลังใจ
นี่คือยาวิเศษ ที่จะต่ออายุของป้าที่ได้รับจากลุง ให้อยู่ไหว และต่อสู้กับโรคร้ายนี้ต่อไป
พูดกับป้า ปลอบใจป้า...เราต้องสู้น่ะ....เราต้องอยู่ด้วยกันต่อไป...อย่าหนีจากลุงน่ะ
อีกหลายคำพูดที่ลุงเค้าพร่ำพรรณา เล่าเรื่องราวในอดีตที่เค้าใช้ชีวิตคู่ด้วยกันมา ให้ป้าฟัง
ไม่อยากให้มีวัน จากลา...หากเป็นไปได้ อยากแลกชีวิต ให้ลุงเป็นฝ่ายรับความเจ็บปวดแทนป้า
และขอเป็นฝ่ายจากลาป้าไปก่อนดีกว่า..
...ยากที่จะรับได้ ถึงวินาทีสุดท้าย...เฮือกสุดท้าย ของลมหายใจคู่ทุกข์คู่ยาก
พยาบาล หลายท่านที่ได้ยิน อดหดหู่ใจในคำพูดของลุงไม่ไหว ...เตียงข้างเคียง
และคนเฝ้าไข้ ที่ได้ยิน ...บางคนถึงกับน้ำตาคลอ....
อาชีพลุง ทำไร่ทำนา (การปรนนิบัติของลุงที่มีให้ป้า...สุดประเสริฐเหลือเกิน....
ที่ใครบางคนอาจทำไม่ได้เท่าลุง)
วิธีปฏิบัติและดูแลคนไข้ ...ลุงจดจำ และทำตามทุกอย่างที่คุณหมอบอก
ฐานะลุง ค่อนข้างยากจน ลูกเต้า ไม่มีมาผลัดเปลี่ยน เยี่ยมเยียนแม่เลย
เอาแต่กินเหล้าเมายา...บางคน เอาข้าวมาส่งให้ แล้วหันหลังกลับ...
ลุงบ่นให้เตียงข้าง ๆ ฟัง
....เช็ดตัว ล้างแผล เปลี่ยนผ้าไดร์เปอร์ ลุงทำคนเดียวทุกอย่าง ใช้เวลาเป็นชั่วโมงกว่าจะทำเสร็จ
ป้าตัวใหญ่ด้วย ลำพังลุงคนเดียวทำแทบไม่ไหว เทถุงฉี่ใส่กระโถน
ลุงจะทำวันละหลายครั้ง กลัวล้นถุง เดี๋ยวพยาบาลจะมาต่อว่าเอา
บางวันพยาบาลเข้ามาช่วย ถามหาญาติลุง ..ไม่มีใครมาช่วยลุงเลยเหรอ...
ช่างสะเทือนใจลุงยิ่งนัก...
...เช้าวันนั้น...ลุงโทรหาญาติ ที่ขอนแก่น ให้ลงมาเยี่ยม เมื่อคุณหมอฟังธงออกมา...
ป้าจะอยู่ได้ไม่เกิน 3 วัน (เพราะป้ามีอาการหนักขึ้นทุกวัน)
....ญาติเดินทางมาถึงรพ. 2 ทุ่ม ของวันนั้น....ลุงต้องออกไปรับที่หน้ารพ.
ญาติเข้ามาไม่ถูก ....
ลุง...เป็นห่วงป้าทุกวินาที... ไม่อยากห่างจากป้าไปไหนเลย....
...เดินเข้าไปบอกกับพยาบาลว่า..." ฝากป้าไว้ซักปะเดี๋ยวนะครับ ผมจะออกไปรับญาติ
ที่หน้ารพ." จากนั้นลุงหายไปประมาณ 20 นาที
...เดินกลับมาคนเดียว...รอญาตินาน น่าจะยังมาไม่ถึง....
ด้วยความเป็นห่วงป้า...กลับมาดูป้าก่อน แล้วค่อยลงไปใหม่อีกครั้ง...
ลุงคงจะกังวล กลัวพยาบาลไม่ใส่ใจให้... เพราะป้าจะร้องโอดโอย ดิ้นทุรนทุราย ตลอดเวลา
....ห่วง..กลัวป้าดิ้นโดนสายน้ำเกลือ สายอ๊อกซิเจนหลุด และอีกหลายสายรอบตัวป้าไปหมด
ลุงจะเดินเข้าออกอยู่อย่างนี้ จนญาติมาถึง...
หลังจากวิ ออกจากรพ. มาได้ 3 วัน ...วิเข้ามาดูของที่ร้านให้ลูกค้า
เห็นลุงเดินผ่านหน้าร้าน ....จำได้ นั่นลุง คนที่เฝ้าไข้ป้านี่นา
เรียกลุง เพื่อถามไถ่ อาการของป้า
ได้คำตอบที่น่าสลด ...จากสีหน้าอาการยิ้มที่ลุงส่งมาให้เรา ว่าเราจำเค้าได้ และเค้าจำเราได้
เปลี่ยนในพริบตา เศร้า..ลดสายตาต่ำลงทันที
" ป้าตายแล้วเมื่อเช้านี้ มาแจ้งตายที่อำเภอ "
ร้านวิ จะอยู่ตรงข้ามที่ว่าการอำเภอ และสถานีตำรวจ
" แสดงความเสียใจกับลุงด้วยค่ะ " ลุงยกมือไหว้ขอบคุณเรา ...เรารีบยกมือไหว้รับ ไม่ทันตั้งตัว
เพิ่งรู้ว่าบ้านลุงอยู่ห่างจากตัวอำเภอประมาณ 20 กม.
รพ.อำเภอ ส่งตัวป้า เข้าไปรับการรักษาที่รพ. ประจำจังหวัดค่ะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น